Το Metamorphosis πάει Μετέωρα

Μια φωτεινή μέρα του φθινοπώρου, ξεκινήσαμε για μια μονοήμερη εξόρμηση με προορισμό τα Μετέωρα.

Αντικρίσαμε έναν τόπο παράξενο, μια λαμπρή μοναστηριακή πολιτεία, στερεωμένη πάνω σε γιγάντιους απόκρημνους βράχους, που ορθώνονται περίτρανοι στη θεσσαλική πεδιάδα.

Πλήθος Ελλήνων και ξένων γεωλόγων και ερευνητών, είχε ανέκαθεν ως αντικείμενο μελέτης του το μοναδικό αυτό γεωλογικό φαινόμενο, το οποίο ανήκει στον κατάλογο των Μνημείων της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.

Αγναντεύοντας το μεγαλόπρεπο τοπίο, επιβλητικό και άγριο, με τα βουνίσια του αρώματα από τα αγριολούλουδα, που πλαισιώνουν τα σχήματα των βράχων, νιώθεις τη μηδαμινότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Σύντομα μάθαμε πως «Μετέωρα» σημαίνει κρεμάμενος στη μέση του ουρανού. Η απόκοσμη γαλήνη, πάνω στους πανύψηλους αυτούς γκρίζους βράχους, δημιουργεί ένα συναίσθημα περίεργο, ανάμεικτο με δέος και θαυμασμό.

Εδώ πάνω, στις κορυφές των πελώριων βράχων, μεταξύ γης και ουρανού , διάλεξαν πολλοί αναχωρητές να ζήσουν τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους, με απάρνηση των εγκοσμίων και πνευματική περισυλλογή.

Σύμφωνα με την παράδοση, οι πρώτοι ερημίτες ανέβηκαν στους πέτρινους αυτούς όγκους περίπου τον 10^ο αι. μΧ. Στην αρχή έμεναν σε σπηλιές, λόγω των δύσκολων όμως οθωμανικών χρόνων, ανέβαιναν σιγά-σιγά όλο και πιο πάνω έως ότου έφτασαν στις κορυφές. Σήμερα έχουν μείνει μόλις έξι, από τα εικοσιένα κάποτε μοναστήρια, και εμείς σε αυτό μας το ταξίδι, επισκεφτήκαμε τα δύο.

Στάση πρώτη

Σε θεόρατο βράχο πάνω ακριβώς από την Καλαμπάκα, βρίσκεται το μοναστήρι του Αγίου Στεφάνου. Γυναικεία μονή πλέον, και φανερώς πιο προσβάσιμη από τις υπόλοιπες, καθώς αντί για σκαλιά, αρκεί να διασχίσεις μια μικρή γεφυρούλα.

Η ίδρυση του χρονολογείται από τον 14^ο αιώνα και το μοναστήρι παραμένει ακόμη σε πολύ καλές συνθήκες, με διάφορα κτίσματα, όπως εστία και ξενώνα στη νότια πλευρά, μουσείο, κήπους, και φυσικά τον ναό, που διατηρεί ακόμη εικονογραφήσεις ολόσωμων Αγίων σε άριστη κατάσταση.

Η μονή διακρίνεται για την αξιόλογη κοινωνική της δράση, και το θρησκευτικό έργο που επιτελεί, με την καλλιέργεια και εκμάθηση βυζαντινής μουσικής και αγιογραφίας, και τη συγγραφή θρησκευτικών κειμένων από διανοούμενες μοναχές.

Στάση δεύτερη

Το μοναστήρι του Αγίου Βαρλαάμ, στεκούμενο σαν Παλάτινος λόφος, ιδρύθηκε το 1350 και μετέπειτα εγκαταλείφθηκε από τον ομόνυμο ασκητή του. Ο Νεκτάριος και ο Θεοφάνης, δυο ταπεινοί Αψαράδες, είναι υπεύθυνοι για το σημερινό αποτέλεσμα του πνευματικού αυτού κέντρου. Σήμερα λειτουργεί ως ανδρική μονή, ανακαινισμένη και αφιερωμένη στους Αγίους Πάντες και φιλοξενεί ένα αρκετό σημαντικό αρχείο της ορθόδοξης εκκλησίας.

Όσο ανεβαίναμε τα σκαλοπάτια, στα δεξιά μας στεκόταν ένας περίτεχνα σκαλισμένος βράχος , ο οποίος αποδείκνυε την ιδιαιτερότητα των Μετεώρων, ενώ στα αριστερά μας υπήρχε ένα τεράστιο βάθος, το οποίο κατέληγε σε μια πυκνωμένη βλάστηση.

Έπειτα από μερικές αναπνοές φτάσαμε στην κορυφή και αντικρίσαμε μια θέα ευήλια. Υπήρχει μόνο ο καθαρός αέρας και οι σκέψεις μας. Ένα βήμα πιο κοντά στην ανώτερη πνευματική ανάταση.

Η καθαριότητα του χώρου, τα περιποιημένα γλαστράκια που δίνουν ευχάριστες πινελιές, σε συνδυασμό με την ευλάβεια του κόσμου, ο οποίος έρχεται να θαυμάσει το μοναδικό φαινόμενο των Μετεώρων, είναι μια εικόνα θαυμαστή για τον ελληνικό πολιτισμό.

Ηλικίες διάφορες πλησιάζουν την ελληνική σημαία που ανεμίζει περήφανα στο απέραντο γαλάζιο. Όμορφα σχηματισμένα μονοπάτια από πέτρες, η αίθουσα με ένα πελώριο βαρέλι του 16ου αιώνα, ένα πηγάδι ξύλινο και μικρό, διακριτικά φανάρια για να δίνουν φώς στα στενάκια της μονής, ένα περιβάλλον φιλόξενο και ταπεινό.

Λίγο πριν την αναχώρηση, στάση για φαγητό στο διπλανό χωριό, ονόματι Καστρί, στην περιοχή της Καλαμπάκας, για τοπικές λιχουδιές. Χοιρινή τηγανιά με πράσο και αυγό μαλακό σαν συννεφάκι και κοκκινιστό κοτόπουλο της γιαγιάς με πουρέ σελινόριζας και πατατούλες baby. Φρέσκα υλικά, σπιτικές γεύσεις με αρκετά μοντέρνα οπτική παρουσίαση, ούτε θέλαμε να τα πειράξουμε τα πιάτα μας και να χαλάσουμε την αισθητική τους. Παρέα μας έκαναν οι γάτες της γειτονιάς που λιάζονταν μαζί μας, εκείνη τη ζεστή μέρα του φθινοπώρου.