Το μεταποκαλυπτικό φοιτητικό camping life

Μια ξεχασμένη ιστορία πανδημίας αναβιώνει το καλοκαίρι, αγκαλιά με θάλασσα, ξέσκασμα και  freddo espresso στην παραλία. Οι ανέμελες διακοπές μετά από δύο χρόνια υγειονομικού αλέρτ, με κουβαδάκια, μάνες να φωνάζουν στην παραλία τα παιδάκια και τηγανητά καλαμαράκια, σχεδόν έφτασαν στο τέλος τους.

Που χάθηκε όμως ο budget friendly προορισμός των φοιτητών, εκεί όπου το φλερτ αγναντεύει το κύμα μέχρι την αυγούλα;

Αναφέρομαι στην απόλυτη μεταστροφή στα οργανωμένα και αποξενωμένα πολυτελή ξενοδοχεία με τα γυαλιστερά τους αστέρια. Στην άλλη όχθη, το μοναχικό camping (που όταν μας βολεύει είναι γεμάτο βαβούρα και συνωστισμό) βιώνει μια δραματική απομόνωση. Οι campers, που υποτίθεται ότι τους αρέσει η εξερεύνηση, η φύση και τα παρτάκια στην παραλία με μπυράκι στο χέρι, ξέχασαν την ανέμελη ζωή της ελευθερίας, και προσαρμόστηκαν στην χλίδα του air condition.

Σαφώς και το camping δεν είναι για όλους. Θέλει μια κάποια εξοικείωση με τη φύση, γερή υπομονή για τους γείτονες που ολημερίς παίζουν trap από ένα ηχειάκι της κακιάς ώρας και φυσικά να δέχονται το πετραδάκι που θα τους χτυπάει την πλάτη όταν θα κοιμούνται κυριολεκτικά στο έδαφος. Και δεν γίνεται να παραλείψουμε τα αμέτρητα party με beer pong, τα ζευγαράκια σε κάθε γωνιά του camp και την μουσκεμένη σκηνή σε περίπτωση βροχόπτωσης.

Προ covid όλα αυτά δεν είχαν τόση σημασία. Η φοιτητική εμπειρία, το άραγμα μέχρι το πρωί, πλέον αποτελούν υστεροφημία που φτάνει στην ντεκαντάνς. Η διετία δεν επέδρασε μόνο στα προφανή πεδία που γνωρίζουμε όλοι, αλλά σε μια γενικότερη μετάλλαξη του τρόπου ζωής μας, κάτι που προφανώς αποτυπώνεται στην συμπεριφορά μας ακόμη και στις επιλογές των διακοπών μας. Φέτος, ούτε τα κουλ τυπάκια που έρχονταν και έστηναν ένα τσαρδί για 20 μέρες δεν πάτησαν το πόδι τους, τα party ήταν αμυδρά και μόνο τα σαββατοκύριακα, αλλά κυρίως οι παρέες δεν κοινωνικοποιούνταν παραπέρα από το αναμεταξύ τους. Πλέον το camp θεωρείται απλά μια φθηνή εναλλακτική και όχι μια εμπειρία με την παρέα. ‘Ενα περιστασιακό ξέσπασμα από τον εγκλεισμό, παρά μια ευκαιρία για να έρθεις πιο κοντά με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Η ομορφιά του να μοιράζεσαι όμως τη σκηνή με τον κολλητό ή την κολλητή, η ξεγνοιασιά του να μην έχεις σταθερό πρόγραμμα με αξιοθέατα, η θάλασσα όλη μέρα και οι αμπελοφιλοσοφίες μπροστά από τα ηλιοβασιλέματα, τα ομαδικά παιχνίδια που σου δημιουργούν σπαστικό γέλιο μέχρι το πρωί και τα καλοκαιρινά φλερτ που σου γεμίζουν τις μπαταρίες του χειμώνα είναι βασικά χαρακτηριστικά του camping.

Ίσως αυτό να είναι η αρχή για μια νέα τάση που συνεχώς θα μετεξελίσσεται τα επόμενα χρόνια, ένα νέο υβρίδιο ήπιου εκπολιτιμισμένου δήθεν τρόπου ζωής, που θα επιζητά την ηρεμία ξεσπώντας περιστασιακά και κάπως μοναχικά. Δεν πρόκειται για ένα κοινωνικό πείραμα, αλλά μια νέα πραγματικότητα. Εγώ πάλι ελπίζω να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε όλοι μαζί δίπλα-διπλά με τις σκηνές μας, λιγάκι ανθρώπινα, λιγάκι πιο αγαπημένα.