Μια συννεφιασμένη μέρα στην Μονμάρτρη

Απογευματάκι στα στενά κοντά στο Μουλάν Ρουζ (αυτολεξεί Κόκκινος Μύλος), το πασίγνωστο καμπαρέ που φημίζεται για τις χορευτικές και ερωτικές παραστάσεις του, κάπου στο 18^ο διαμέρισμα, γνωστό και ως Κλινσί (Clinchy), περπατούσα ανάμεσα από τα τσιμεντένια δρομάκια του κατά τα άλλα θερμού Παρισιού.

Στον δρόμο μου βρέθηκε ένα παρκάκι κάπως στεναχωρημένο. Έκρυβε μια έκπληξη πολύ γλυκιά, έναν πελώριο τοίχο, αυτόν του «Σ’αγαπώ». Στην χώρα του έρωτα και στην πιο ρομαντική πόλη της Ευρώπης, βρίσκεται ένα έργο «αγάπης» παγκόσμιου βεληνεκούς. Ένας τοίχος με μπλε πλακάκια, που εκφράζει το πιο αγνό συναίσθημα όλων σε αρκετές γλώσσες, ανάμεσα τους δεν έλειπε και η ελληνική. Ευχάριστη και παιχνιδιάρικη νότα, ανάμεσα στην νεκρή φύση του χειμώνα.

Λίγα λεπτά πιο κάτω, ανάμεσα σε ψηλές πολυκατοικίες, ξεπροβάλλει μια ανοιχτοσιά κατάφυτη και στο κέντρο ενός υψώματος μια εκκλησία κατάλευκη. Η Βασιλική της Ιερής Καρδιάς ή αλλιώς Σακρ Κερ της Μονμάρτρης, αποτελεί το πιο διάσημο σημείο του Παρισιού, μετά τον Πύργο του Άιφελ. Έπειτα από 40 χρόνια κατασκευής, στέκεται από το 1914 ως σύμβολο ηθικής και πνευματικής ανάτασης του Έθνους, καθώς προτάθηκε η κατασκευή της μετά την « ηθική ντεκαντάνς» που επήλθε με τη Γαλλική Επανάσταση. Αφιερωμένη στην Ιερή Καρδιά του Ιησού, χάρμα οφθαλμών το αρχιτεκτονικό οικοδόμημα του Γάλλου αρχιτέκτονα Αλμπαντί, παρόλο που δέχτηκε μεγάλη κριτική από τους πάντα πολιτικοποιημένους Γάλλους, με επιτομή τον Εμίλ Ζολά που σαρκάζεται την Καθολική Εκκλησία και τη θέλησή της να σιγάσει την ελευθερία του λόγου.

Από την Πλατεία Λουίζ-Μισέλ μπορεί κανείς να ανέβει έως την κορυφή της εκκλησίας με τελεφερίκ ή να δοκιμάσει την φυσική του κατάσταση και να πάρει τον δρόμο των πλατύσκαλων. Σίγουρα η δεύτερη επιλογή θα πάρει λίγο χρόνο παραπάνω, αλλά αξίζει να στέκεσαι σε κάθε σημείο που επιθυμεί το μάτι σου για να θαυμάζεις τη θέα.

Το συννεφιασμένο Παρίσι θυμίζει παλιά καρτ ποστάλ μέσα στο συρτάρι των αναμνήσεων. Μπροστά η θέα σε γειώνει στο ανθρώπινο επίπεδο, ενώ πίσω σου η θεόρατη Βασιλική, υπενθυμίζει την θεϊκή επιβλητικότητα, σαν να ανοίγουν οι πύλες του ουρανού.

Στο εσωτερικό της, η Παναγία είναι αυτή που κρατάει την Ιερή Καρδιά της Εκκλησίας, στολισμένη πλουσιοπάροχα, όπως προβλέπεται στην Καθολική ιδεολογία. Με χέρια ανοιχτά, αγκαλιάζει τον άνθρωπο, πάντα με το χαμόγελο της Μάνας, της προστάτιδας και της πιο αγνής καρδιάς.

Μετά από λίγες στιγμές περισυλλογής και θαυμασμού μπρος, παίρνω τον δρόμο για την Πλατεία Τετρ, το στέκι των καλλιτεχνών. Μπορούν να σε ζωγραφίσουν μέσα σε λίγα λεπτά και να σε αποτυπώσουν μέσα από μια μοναδικά δική τους ματιά. Ο τυπικός Γάλλος, ρομαντικός, με καπελαδούρες και πούρα, σφυρίζει από μακριά φινέτσα.

Τριγύρω γραφικά μπαράκια, καφέ και φινετσάτες μπιστρό, ντυμένες στα γαλλικά χρώματα, με φωτάκια ψυχρά, ταιριαστά με τον καιρό. Από τις σημαντικότερες και πιο παραμυθένιες γειτονιές του Παρισιού.