Μετέωρα : ένας επίγειος παράδεισος

Δύο ανδρικά μοναστήρια, η Μονή του Ρουσάνου και του Αγίου Νικολάου του Αναπαυσά, ένα φθινοπωρινό πρωινό Σαββάτου καρτερούν τους ευλαβικούς επισκέπτες, που έρχονται να τα θαυμάσουν με δέος. Μια νόστιμη έκπληξη στο τέλος της περιπέτειας αυτής, σε ένα στενάκι στην Καλαμπάκα

Σε μια χώρα με απεριόριστο φυσικό πλούτο, με τον ήλιο που πάντα φωτίζει και τις πιο σκούρες μέρες του ανθρώπου, στέκονται τα Μετέωρα, σαν πύλες ενός επίγειου παραδείσου. Οι ιδιόμορφες γεωγραφικές πλάκες είναι οι τιτάνες που σε γειώνουν στην ανθρώπινη μηδαμινότητα του είναι. ο Φίλιπσον υποστήριξε πως το φαινόμενο δημιουργήθηκε μέσα σε διάστημα 25-30 εκατομμυρίων χρόνων, όπου ποτάμια της Ευρώπης έσυραν διάφορες ύλες από τον πυθμένα τους, με αποτέλεσμα να υψωθεί η Πίνδος. Ένας σεισμός δημιούργησε τα σημερινά Τέμπη και μαζί ξεπρόβαλε ο Θεσσαλικός κάμπος, ενώ τα Μετέωρα είναι μερικοί βράχοι που αποκολλήθηκαν από το βουνό αυτό. Υπάρχουν πολλές εκδοχές που απαντούν στο ερώτημα περί δημιουργίας του μοναδικού αυτού φαινομένου, αλλά σίγουρα περισσότερες πληροφορίες μπορείς να βρεις σε προηγούμενη εξόρμηση του Metamorphosis εδώ.

Ιερά Μονή Ρουσάνων

Ένα από τα έξι εναπομείναντα μοναστήρια είναι και η Ιερά Μονή Ρουσάνων που εκτείνεται σε όλη την όχθη ενός από τους πελώριους βράχους. Σχεδόν άγνωστη η προέλευση του ονόματός της, είναι αφιερωμένη στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Τιμά την Αγία Βαρβάρα και οι αγιογραφίες της μετρούν από τα μέσα του 16^ου αιώνα. Έχοντας ανέβει τα σκαλιά και μόλις δύο βήματα από την είσοδο, ένα πορτάκι με οδήγησε σε μια μικρή αίθουσα, όπου δύο αγιογράφοι σχεδίαζαν και έντυναν με θρησκευτικές αναπαραστάσεις τον χώρο. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία και συγκέντρωση, καθώς ιστορία γραφόταν μπροστά στα μάτια μας.

Η Μονή λειτουργεί στο εσωτερικό της και ως Μουσείο, με έργα τέχνης, περγαμηνές και βιβλία που χρονολογούνται αρκετούς αιώνες πίσω, ενώ λίγα σκαλοπατάκια πιο πάνω, στον δεύτερο όροφό της, ένα μπαλκόνι με θέα εκθαμβωτική και ένα καμπανάκι πέτρινο περιμένει να ακουστεί σε όλον τον κάμπο.

Το ιερό αρκετά ταπεινό. Δείχνει την ηλικία του και πραγματικά αναδεικνύεται η ομορφιά του. Το φως μπαίνει από μικρά παράθυρα και τονίζει τις «σκοτεινές» τοιχογραφίες.

Υπόψιν ότι χρειάζεται άνετο αθλητικό παπούτσι, διότι έχει αρκετό ανέβασμα με σκαλοπάτια, αν και σχετικά ευρύχωρο και με πλατύσκαλα. Οι γυναίκες σίγουρα θα χρειαστούν ένδυση που να μην ανεβαίνει πάνω από το γόνατο, καθώς είναι ιδιαιτέρως αυστηροί στην τήρηση της «πρέπουσας», για τις Μονές, ενδυμασίας.

Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά

Μετά τη δεκαετία του 60 άρχισε να κατοικείται πάλι από μοναχούς, ενώ το όνομά της το έλαβε γιατί εκεί πήγαιναν να αναπαυθούν οι μοναχοί. Για να φτάσει κανείς στην Μονή, το μονοπάτι είναι αρκετά δύσβατο, καθώς αποτελείται από αλλεπάλληλα και υπερυψωμένα πατώματα. Θέλει 15 λεπτά ανηφορικής πεζοπορίας, είτε με αρκετά στενά και ψηλά σκαλιά, είτε με απότομες και μακρινές στροφές. Στάση στο πρώτο πάτωμα για μερικές αναπνοές, εκεί όπου στέκεται ένα παρεκκλήσι μέσα σε ένα μικρό σπήλαιο, εκείνο του Αγίου Αντωνίου. Ταπεινό, ερημικό, με μια ιστορική αύρα, αφού μετράει από τον 14^ο αιώνα. Κυρτά χτισμένο, (άλλωστε η σπηλιά έχει κλίση) μόνο με ένα λιτό τέμπλο και έναν πολυέλαιο, ίσα-ίσα λίγο φως για να φωτίζει τις αγιογραφίες και την κρύπτη.

Φτάνοντας στο επόμενο πάτωμα, αντικρίζω ένα μικρό πέτρινο μανουάλι, ριζωμένο ανάμεσα από τους βράχους, με μόνο ανθρώπινο στίγμα κάποια αναμμένα κεράκια.

Έπειτα από μερικά λεπτά, παίρνω τον δρόμο για το τρίτο και τελικό πάτωμα, εκεί όπου βρίσκεται το αρχονταρίκι (η τράπεζα δηλαδή). Αρκετά σκαλοπάτια αργότερα, φτάνω στο μπαλκόνι της εισόδου με όλα τα φθινοπωρινά χρώματα να στολίζουν τον πίνακα που αντίκρυσα μπροστά μου. Μέσα η Μονή είναι επενδυμένη με μερικές από τις πιο σημαντικές αναπαραστάσεις της μεταβυζαντινής ζωγραφικής, ενώ τα ξύλινα πατώματα και η λιτότητα του χώρου σου δίνουν χώρο στις λεπτομέρειες των εικόνων να αναδειχθούν.

Λίγα σκαλοπάτια ακόμη και όλη η κούραση της ανηφόρας αντικαθίσταται από την γλυκιά όψη όλου του κάμπου. Νιώθεις ότι μπορείς να ακουμπήσεις τους βράχους και να πετάξεις και εσύ σαν αχτίδα του ήλιου, φωτίζοντας λιγάκι και εσύ τον ευλογημένο αυτόν τόπο. Μπορεί πολλά σημεία να ξεπερνούν σε ύψος ακόμη και τα Μετέωρα, αλλά ποτέ ξανά δεν αισθάνθηκα τέτοια ελευθερία.

Το κατέβασμα σίγουρα πολύ πιο ανάλαφρο, και με τόσο περπάτημα σίγουρα η πείνα χτύπησε καμπανάκι. Τελευταία στάση στην Καλαμπάκα, για να γεμίσω μπαταρίες και ευτυχώς βρέθηκα στο τσιπουράδικο ο “Φορτούνης”, παρέα με τους πιο πιστούς επισκέπτες του μαγαζιού, τα γατάκια της γειτονιάς. Δοκίμασα ένα ανάρπαστο χοιρινό σιγομαγειρεμένο στην γάστρα για 7 ώρες, που έλιωνε, και ένα ζουμερό κοντοσούβλι κοτόπουλο. Οι πατατούλες τηγανιτές σπέσιαλ, α λα ελληνικά, συνόδευσαν την δροσερή μπύρα. Αρκετά νόστιμο κλείσιμο για μια γεμάτη μέρα.