Μια μέρα στα Σφακιά

Χρόνια στην Κρήτη, μα πρώτη φορά στα Σφακιά. Πρότεινα μονοήμερη εκδρομή και ευτυχώς ακούστηκε ένα ομόφωνο «Ναι!» από την παρέα. Δεν ξέρω πως τα είχα στο μυαλό μου, περίμενα μάλλον να αντικρίσω έναν δυσπρόσιτο τόπο και ντόπιους με μαύρα πουκάμισα και όπλα, που θα συζητούν για βεντέτες πίνοντας ρακή μονομιάς.  Κάπως έτσι ήταν οι εικόνες που δημιουργούσα γι αυτό το μέρος μικρή, από τις ιστορίες που άκουγα. Η αλήθεια τελικά, βρισκόταν κάπου στη μέση. 

Ο δυσπρόσιτος τόπος είναι γεγονός. Διασχίζοντας διάφορα ορεινά χωριά της ιστορικής περιοχής, κατευθυνθήκαμε προς την Χώρα Σφακίων και συναντήσαμε έναν φιδίσιο, και ιδιαίτερα βάναυσο τολμώ να πω, για όσους ζαλίζονται, δρόμο. Η διαδρομή όμως είναι γεμάτη από άγριο φυσικό πλούτο, με τα Λευκά Όρη να δεσπόζουν περίτρανα και το μπλε του Λιβυκού Πελάγους να προϊδεάζει (spoiler alert) τα πιο μαγικά νερά.

 Όσο για τους ανθρώπους, με το που φτάσαμε και ξεκίνησε η παρατήρηση, τους βρήκα εγκάρδιους και ζεστούς. Καμία σχέση με τους απρόσιτους Κρητίκαρους της φαντασίας μου. 

Σειρά τώρα όμως, είχαν οι παραλίες. Αναζητήσαμε καραβάκι και πρόσω ολοταχώς! Πρώτη στάση τα Γλυκά Νερά…

 

 

 

 

 

 

…που όπως μαρτυρούν οι φωτογραφίες είναι πράγματι γλυκά, και κρυστάλλινα και  εκθαμβωτικά και απίθανα και… ξέμεινα από επίθετα∙ αυτή η βοτσαλωτή ακτή μου έχει κλέψει την καρδιά. Το παράδοξο είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκεί, πέρα από την παραλία και ένα εποχιακό ταβερνάκι. Τα δρομολόγια των καϊκιών είναι καθορισμένα, συνεπώς δεν μπορείς καν να φύγεις την ώρα που επιθυμείς. Πρακτικά δηλαδή, είσαι εγκλωβισμένος. Αλλά στην ουσία νιώθεις πιο ελεύθερος από ποτέ.  

 Με βαριά καρδιά λοιπόν, αποχαιρετάμε λίγο αργότερα το τοπίο, και με τον κυρ’ Αντώνη –οδηγό του καϊκιού-, κατευθυνόμαστε προς το Λουτρό. 

 Μπαίνοντας στο Λουτρό, μας υποδέχεται ο παπαγάλος Coco. Το ψαροχώρι αυτό έχει εξελιχθεί σε ένα από τα δημοφιλέστερα παραλιακά χωριά της Κρήτης, και δεν συνδέεται οδικά με τίποτα. Οι μετακινήσεις γίνονται αποκλειστικά με καραβάκι και θαλάσσιο ταξί, αυτοκίνητα δεν υπάρχουν και αυτό το κάνει έναν ιδανικό προορισμό για όποιον/α/ο επιθυμεί κάτι διαφορετικό και ήρεμο, μακριά από εντυπωσιακά ξενοδοχεία, κοσμικές παραλίες και νυχτερινή ζωή. Όλο κι όλο κάποια μέτρα για να το  διασχίσεις από την μία άκρη στην άλλη, και με επίσης πεντακάθαρα και ονειρικά νερά. Πολύχρωμες μπουγάδες, καλό φαγητό και λευκά σπιτάκια που θυμίζουν Κυκλάδες, είναι επίσης στο πρόγραμμα. 

 

 

 

 

 

 

 

Στον δρόμο της επιστροφής προς τη Χώρα Σφακίων, μυρίζει αγάπη και ανεμελιά.

 

 

Ήταν πλέον λίγο πριν νυχτώσει. Είχαμε δει πολλά, και είχαμε αισθανθεί ακόμη περισσότερα. Δεν έμενε παρά μια τελευταία βόλτα στα Σφακιά, πριν τον δρόμο του γυρισμού στο Ρέθυμνο. 

 

 

 

 

 

Φυσικά δεν λείψανε και οι μαντινάδες! Πλέον είχα μόνο μία επιθυμία. Να προμηθευτώ όσες περισσότερες σφακιανές πίτες μπορούσα. Αγόρασα από τοπικό φούρνο στο λιμάνι, μέχρι που κάποιοι ντόπιοι μας ενημέρωσαν πως την καλύτερη σφακιανή θα την βρούμε σε ένα ταβερνάκι, στον δρόμο για τον γυρισμό, πάνω από το φαράγγι της  Ίμβρου. Δεν θα άφηνα αυτή τη συμβουλή να πάει χαμένη, οπότε, έτσι κι έγινε. Κι είχαν δίκαιο. Ανταμοιβή μου για τις στροφές αυτή τη φορά ήταν η καλύτερη σφακιανή στο ταβερνάκι «Το Ποροφάραγκο», συνοδευόμενη ασφαλώς με ρακή, «για το καλό!», από κάτι γλυκύτατους ανθρώπους. Να κάνετε αυτό το δώρο στον εαυτό σας και να τους επισκεφτείτε αν έρθετε προς τα εδώ.

 

Σιγά-σιγά το φως στον ουρανό χανόταν, και είχαμε δρόμο. Η εκδρομή τελειώνει, αλλά με τις καλύτερες εντυπώσεις, που σύντομα θα γίνουν αναμνήσεις. Επιστροφή στην πόλη με συντροφιά το Αυγουστιάτικο φεγγάρι.