Διημεράκι καλοκαιρινό στο Πήλιο

Πρώτη στάση στο χωριό Λαύκος του Πηλίου, κάτω από το μεγαλοπρεπές πλατάνι, με μια δροσιά που θυμίζει κρύο νερό σε καύσωνα

Φυλλωσιές παντού και δένδρα ψηλά, με σκιά-ασπίδα από τον καλοκαιρινό ήλιο

Ραντεβού στο κεντρικό καφενείο της πλατείας, το καφενείο Φορλίδα, που μετρά πάνω από 250 χρόνια ιστορίας, από το 1785

Ο κυρ Μανώλης, η έβδομη γενιά-και μάλλον η τελευταία- έχει διατηρήσει αναλλοίωτο τον μικρό καφενέ

Το καφενείο αυτό ήταν το αγαπημένο του Παπαδιαμάντη. Όλα μέσα θυμίζουν καρτ ποστάλ μιας άλλης εποχή και παραμένουν γνήσια στο ελληνικό στοιχείο

Παραδοσιακό και χειροποίητο γλυκό του κουταλιού, άγριο λευκό κεράσι!

Καφεδάκι μερακλίδικο από τον γλυκύτατο ιδιοκτήτη, η ζέστη του «κλωτσάει» το αεράκι

Βολτίτσα στα δρομάκια και αναζήτηση της καλύτερης θέασης του ηλιοβασιλέματος

Πετραδάκι πετραδάκι, της αγάπης το τσαρδάκι

Επόμενη στάση, next stop, Φαγάδικα, όλα με παραδοσιακές συνταγές και τοπικά κρέατα

Την επόμενη μέρα, πριν καν βγει ο ήλιος, με τις γνωστές στροφές του Πήλιου και το απέραντο γαλάζιο, που κάνουν να φαντάζει ο ουρανός και η θάλασσα ένα. Ο ορισμός της ελληνικής ομορφιάς! Παίρνοντας την επαρχιακή οδό Μηλίνας-Τρίκερι, βγαίνεις σε χωριουδάκια μικροσκοπικά

Πρώτος προορισμός, Παλαιό Τρίκερι

Το πιο ταπεινό εκκλησάκι, στέκει ήσυχο και περιμένει να ασπαστούν μια προσευχή οι περαστικοί

Στάση δροσιάς για καφέ και φρουτοσαλάτα

Εμπάργκο και φύγαμε για Αγία Κυριακή

Τα σπιτάκια είναι όλα σχεδόν μέσα στο νερό και για να κινηθείς από την μια πλευρά του νησιού έως την άλλη βουτάς ποδαράκι και προχωράς, εκτός άμα πάρεις την πέτρινη ανηφόρα και περάσεις μέσα από τα γραφικά στενά

Όλα τα σπιτάκια βαμμένα με ξεχωριστά χρώματα, το καθένα με δικό του χαρακτήρα

Σαν να μπαίνεις μέσα σε παραμύθι

Κάπου εκεί, βρίσκεται το ΚΑΦΕ ΣΤΕΛΛΑ, όπου έχεις την πιο γαλήνια θέα του νησιού

Σύμφωνα με τα λεγόμενά της ιδιοκτήτρια τον χειμώνα ζούνε κάτω απο 30 άτομα στο νησί

Επιστροφή στην Μηλίνα για απογευματινό μπανάκι και απολογισμό της ημέρας, όλα τα χρώματα της δύσης να γαληνεύουν το είναι

Λίγο πριν χαθεί το φως, για σπαρταριστό ψαράκι στου Πιγκουίνου

Γρήγορο στιγμιότυπο πριν από το πιο αξιομνημόνευτο φαγοπότι ! ο κύριος Πιγκουίνος μας έκανε την τιμή να πιει μαζί μας τσιπουράκια και να μας πει την ιστορία του τόπου του

Αν το καλοκαίρι είχε πρόσωπα, σίγουρα θα ήταν ο κυρ Μανώλης, η κυρία Στέλλα και ο αστικός θρύλος Πιγκουίνος. Οι άνθρωποι στις πιο απομονωμένες περιοχές της Ελλάδας, ζούνε από τον θερινό τουρισμό και διασχίζουν δύσκολες συνθήκες κατά τον χειμώνα. Αφιερωμένο λοιπόν σε αυτούς, που με έκαναν να αισθανθώ σπίτι μου και να βρω λίγη ηρεμία.